کد مطلب:33801 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:116

بنابراین صبر یك معنا بیشتر ندارد و آن صبر در مشكلات است. آن دوست امیرالمومنین (ع) (كه به گفته امام، همواره پس از بهبودی، دردش را با دیگران باز می گفت) نیز بلاكشی را برای نفس بلاكشی تحمل نمی كرد. شكایت بردن نزد دیگران گاهی از ضعف نفس است و گاه از سر مهر طلبی یا عقده گشایی و یا اصلا شكایت از نظام عالم است كه امری بی حاصل است. اما گاهی فرد به نزد دیگری شكایت می برد برای آنكه راه حلی بجوید. این امر به هیچ وجه با صبوری منافات ندارد. آنچه مذموم است این است كه فرد شكایت كند برای شكایت و بخصوص از سر مذلت. امیرالمومنین (ع) در جای دیگری می فرمایند كه شخص مومن نباید تن به ذلت بسپارد و رنج خود را با هر كسی در میان بگذارد:

و رضی بالذل من كشف عن ضره

كسیكه گرفتاریهای خود را فاش می كند، تن به مذلت می دهد.

(نهج البلاغه، حكمت 2)